Wie ben jij?

Wie ben jij? Deze vraag heb ik heel vaak als ik aan alles denk wat gebeurt is en keuzes die nu nog worden gemaakt. Na een relatie van 18 jaar dacht ik iemand wel door en door te kennen. Maar deze persoon die er nu is, ken ik niet. Wie ben jij?

Ik dacht dat ik de enige (althans een van de weinige) was die dit dacht over zijn/haar ex. Voel jij dit ook zo? Troost je maar, we zijn echt niet de enige. Heel veel mensen die ik spreek voelen dit zo. Ik weet ook niet of we wel moeten weten waar dat opeens vandaan komt en of dat jou ligt of aan die ander. Want wat schieten we ermee op? Als het een fase is, of een burn-out of weet ik het wat, maar die ander wilt dat (nog) niet inzien, dan zijn wij de laatste van wie ze dat aannemen. En als het aan jouw perspectief ligt en diegene is eigenlijk helemaal niet veranderd. wat ga je dan met die info doen? Juist helemaal niks. Hoogstens verandert het je perspectief een beetje ten opzichte van die ander, maar dat verandert helemaal niks aan je situatie. Allemaal verloren energie. Maar dat laat niet weg, dat wij dat wel voelen en het wellicht vervelend vinden. Dus in deze blog geef ik je geen tips over hoe je daarmee om moet gaan, want dat weet ik zelf nog niet. Het is gewoon een bevestiging dat je niet de enige bent die dit heeft. 

Ohja, het schijnt dat ook heel veel mensen na het uit elkaar gaan, zich niet alleen anders gaan gedragen maar ook andere dingen gaan doen die ze nooit gedaan hebben. Een soort ontdekkingsreis ofzo? Of gewoon dingen die ze vroeger niet hebben kunnen/willen doen. Veel op stap gaan, je lamlazerus zuipen en meezingen in een karaoke bar op het liedje "Ik ben kachel" bijvoorbeeld. Andere verdovende middelen gebruiken, etc. Maar ook dat gaat (meestal) wel weer voorbij. Zolang het maar niet gebeurt waar kinderen bij zijn denk ik dan. 

De laatste tijd ga ik regelmatig weer eens op stap. Opeens werd ik aangesproken door een knappe vrouw. 'Jij bent toch die man met die tweeling en een ouder zoontje, he'? 'Dat klopt'. antwoorde ik en ik ik al denken dat ik sjans had. 'Ik heb hetzelfde meegemaakt'.... zei ze toen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ze zei, dat ze haar ex niet meer kende ondanks dat ze al heel lang samen waren en kinderen hadden. Ze kon die persoon niet meer terug. Ik dacht, dat heb ik ook! Ook hij was er vandoor gegaan met een ander. Ik vroeg meteen, 'was hij voor jou ook de laatste persoon op aarde van wie je dat had verwacht'? 'Ja', was haar antwoordt. Als je mij die vraag stelt, moet ik je hetzelfde antwoord geven, mijn ex was ook echt de laatste van wie ik dit had verwacht.* Uiteindelijk heb ik haar een knuffel gegeven en niet meer gezien die avond (mocht je dit toevallig lezen, stuur even een berichtje, zou ik leuk vinden).

* edit 1-11-2022: Ik kan het ook nu nog steeds oprecht niet geloven, we zijn al een half jaar verder. Ook het feit dat ze gewoon een week later al met iemand anders samen woonde en meteen huisje, boompje beestje gingen spelen. Voor mij voelde en voelt dat echt zo van, zoooo ik ben klaar met dit poppetje spelen ik gebruik nu een ander in de plaats. Gewoon letterlijk ingeruild. Echt een slechte film. Waarin ik gelukkig erg gelukkig ben geworden via een andere weg. Dus don't worry, alles kumpt joot wah.

Na dit gesprek, wat volledig uit de lucht kwam vallen, heb ik die vraag aan meerdere mensen gesteld. En eigenlijk iedereen, die een normale langdurige relatie heeft gehad, zei hetzelfde. Althans, of zijzelf waren helemaal veranderd of ze vonden dat die ander veranderd was. Dus als het je enige rust geeft, het ligt echt niet aan jou! Heel veel mensen maken dit mee. De twintigers geven vaak aan dat ze uit elkaar groeien. De een wilt graag nog op stap en gamen of juist carrière maken (meestal de mannen) de ander wilt graag  trouwen, kinderen en/of zich settelen. De dertig en veertig plussers weten het vaak zelf niet. Ze zeggen zelf opeens te zijn veranderd of geven aan hun ex niet meer terug te herkennen. Bovendien valt het me op dat dit echt heel veel mensen om me heen overkomt de laatste tijd. 

Mij doet het heel goed de bevestiging te krijgen dat ik niet de enige ben. Dat dit werkelijk zo gebeurd en dat ik me dat niet alleen maar inbeeld. Anderen in mijn omgeving zagen het bij mijn situatie ook wel, maar het is toch anders als een wildvreemde met precies hetzelfde verhaal komt, zonder die van jou te kennen. Ik schreef het al eerder, praat er met elkaar over, met bekenden maar ook met vreemden. Stuur mij maar een berichtje, dat mag best. Maar weet dat je niet alleen staat en dat praten erover echt helpt.

Maar wat is er nu zo anders vraag je je waarschijnlijk af. Ik schrijf deze blog niet om modder te gooien en schrijf vanuit mijn perspectief, dat wil ik wel even duidelijk erbij vermeld hebben. Ik heb heel erg het gevoel dat na de geboorte van onze tweeling, onze (zware) zomervakantie én nadat ik goed ziek was geweest van corona er bij mijn ex iets volledig veranderd is. Ze was flink aan het sporten voor de zwangerschap en was uiteraard heel veel bijgekomen. Je gaat vervolgens met wat overgewicht op vakantie en ziet weet ik het hoeveel foto's van jezelf, terug. Niet best voor je zelfvertrouwen lijkt me. De reis was ook nog een en al ellende. We dachten goed voorbereid op pad te gaan maar alles ging mis. De flessenwarmer deed een uur over om het flesje op te warmen en dat met een tweeling! De accu van de auto was leeg toen we van de boot af moesten, op de terugweg mochten we niet mee op de boot vanwege vernieuwde coronaregels. Het hield niet op.  Dan ben je eindelijk goed en wel thuis wordt je man ziek een paar weken later ziek en sta je er opeens helemaal alleen voor in het huis met een zieke man en 3 kinderen. Dat allemaal terwijl je al overloopt op je werk waar je net een nieuwe functie hebt en je enige directe collega meteen wegvalt. Je zit dus niet lekker in je vel en hebt een uitlaatklep nodig. Je gaat veel meer sporten dan voorheen, want dat verhelpt beide problemen even (in je gedachten uiteraard). Je gaat veel afvallen, krijgt opeens veel meer aandacht van andere mannen en je zelfvertrouwen groeit. Ik denk dat dit het omslag punt is geweest. Opeens ging mijn ex allemaal foto's van zichzelf posten. Trok ze leuke aan en deed ze wat make-up op. Iets wat voorheen enkel met feestjes gebeurde. Op zich een positieve ontwikkeling dacht ik. Maar door de drukte van werk, sport en privé nam ze wel meer afstand tot andere dingen en mensen. Opeens werd ze ook heel kil en hard tegen sommige mensen. Zo kende ik haar niet, maar het was allemaal ook druk dacht ik. Ook andere dingen, die ik liever niet deel, deed ze opeens niet meer. Op dat moment vond ik veel dingen logisch, omdat het oh zo druk was. Als je dit zo leest, zie je haar waarschijnlijk al doende veranderen, maar dat was mij totaal niet duidelijk op dat moment.

Wat ik nog steeds niet kan begrijpen zijn de keuzes die ze maakte toen ze dus niet meer tevreden was in de relatie en zelfs al aan het afspreken en verliefd was op iemand anders. Ook bepaalde keuzes die ze maakte nadat we uit elkaar waren. Feestjes die niet perse zo uitbundig hadden gehoeven als je weet dat je uit elkaar gaat. Dit is echt een giller; net een flinke lening voor een andere gezinsauto afgesloten die helemaal niet had gehoeven als je toch uit elkaar gaat. Alle rekeningen die nog niet op orde waren had ik net omgezet naar de vaste laste rekening omdat daar nog niet alles vanaf ging. Weken alles uitzoeken instanties bellen etc. om dat geregeld te krijgen. En dat allemaal terwijl ze bij mij weg wilde en al verliefd was op iemand anders. Totaal niet zoals ze normaal is. Normaal zou ze eerlijk zijn geweest en op zo'n moment hebben gezegd, ik weet niet of dat verstandig is, we moeten namelijk even praten. Maar de keuzes die ze bewust maakte, maakte ze en de gevolgen boeide haar niet meer. Gewoon heel egoïstisch. 

Ook het direct uit elkaar gaan, met een ander samenwonen die je eigenlijk helemaal niet goed kent en waar je verliefd op bent geworden door te appen omdat dat jou op dat moment gelukkig maakt. Het is gewoon gigantisch egoïstisch in mijn ogen. Ik ken haar zo helemaal niet. Heel afstandelijk naar mij ook en steeds weer van die rare kleine dingen die ze dan achterhoud omdat ze weet hoe ik (of anderen) daarop reageren. Weten dat je dingen doet, die eigenlijk niet helemaal door de beugel kunnen en waar mensen een mening over hebben en het daarom maar verzwijgen. Ik ga niet verder in op details maar het komt er op neer dat mijn ex, in mijn ogen, van een heel sociaal, vriendelijk en eerlijk persoon veranderd is in een afstandelijk, hard en achterbaks iemand die ik niet meer ken en ook niet meer vertrouw. Ik weet niet of achterbaks het juiste woord is overigens, klinkt zo hard, maar bedoel daarmee dat ze dingen bewust niet verteld of ergens over heeft gelogen. Nogmaals, dit is vanuit mijn perspectief en niet bedoeld als modder gooien maar om aan te geven hoe ik vind dat ze veranderd is. 

En dan denk ik: Wie ben jij?? Mij niet bellen.

EEN KNUFFEL VOOR JE TRANEN
EEN KNUFFEL VOOR JE GEMIS
EEN KNUFFEL VOL MET LIEFS EN TROOST
OMDAT  HET SOMS ZO MOEILIJK IS

Alle reacties op mijn blogs worden naar mijn mail gestuurd en zijn volledig anoniem.
Wil je openbaar reageren? Doe dat dan via onderstaande facebookpagina.