Relatieproblemen                 Oogkleppen

Een relatie is net als een plant. Je zult het water moeten geven en moeten onderhouden, anders sterft hij beetje bij beetje af. En ook al krijgt die plant bloemen (kinderen) alsnog moet je hem water blijven geven en niet alleen maar kijken hoe die mooie bloemen in de bloei komen.

Op meerdere vlakken moet ik de hand in eigen boezem steken omtrent het doodgaan van onze plant oftewel onze relatie. Allerlei zaken in het huishouden, zaken omtrent mezelf maar achteraf vooral het feit dat ik met vanalles wel bezig was behalve met mijn vrouw en met mijn relatie. Ik ben in ieder geval geen ezel, want een ezel stoot zich niet 2x aan dezelfde steen. Ik wel.

Ken je die oogkleppen die o.a. politiepaarden vaak op hebben? Die had ik ook een hele tijd op. Eerst was ik alleen maar bezig met een grote verbouwing en met mijn werk. Zorgen dat alles klaar was als de twins geboren werden, zodat dat ik ook de ruimte en tijd had om aan hun en Alessio aandacht te besteden. Tussendoor hadden we nog de vele ziekenhuis bezoeken. Daarnaast gaf ik in die periode en ook na de geboorte bewust veel aandacht aan Alessio zodat hij niet het gevoel kreeg dat alles alleen nog maar om de tweeling draait. Direct na de geboorte draaide natuurlijk wel bijna alles om de twins. Daarna werd ik zelf veel en behoorlijk ziek. Ik kreeg een nieuwe baan en was weer begonnen met voetbaltraining te geven en ook nog eens begonnen zelf weer te voetballen.

Misschien heb je het al door..? Volgens mij missen we een persoon in dit verhaal. Shirley... Ik praat alleen over mezelf, over het huis, mijn werk en veel over de kinderen.

Nee ik ben haar niet vergeten. Althans nu niet, toen wel. Vandaar dat ik haar niet genoemd heb. Alles wat ik wél benoemd heb zat binnen bereik van de oogkleppen die ik op had. Hoe ik mezelf echt voelde, waar mijn ziekte vandaan kwam, waar Alessio's vele ziek zijn en gedragsverandering vandaan kwam, alle rotzooi in huis en het huishouden op zich. Al deze zaken zaten buiten bereik van mijn oogkleppen. Heel soms als ik mijn hoofd draaide kwam even iets in zicht maar verdween alweer snel zodra ik vooruit keek. Maar het allerminst binnen mijn zicht zat Shirley en onze relatie. Die heb ik bijna volledig verwaarloosd. Anderhalf jaar lang heb ik haar geen echte aandacht gegeven. Ze was als vanzelfsprekend en ik keek nog maar zo weinig naar haar om dat ik haar ergernissen, haar schreeuw om hulp en haar eenzaamheid niet heb gezien of gevoeld. Ik heb zelfs niet gezien dat ze zich openstelde voor een ander en verliefd werd. Zelfs de avonden en nachten die ze naast mij in bed lag te appen met een ander heb ik gewoon niet opgemerkt. Pas toen ze echt verliefd was en mij aan de kant aan het schuiven was begon ik wat te merken. Ik voelde een rare afstand tussen ons een soort blokkade. Ik dacht dat het aan mij en mijn gevoelens lag., wat ik voelde was echter een blokkade aan Shirley's kant. Overigens denk ik achteraf dat ik diep van binnen wel van alles voelde maar omdat ik niet alleen niet naar Shirley omkeek, maar ook niet naar mezelf, zal ik ook niet gesnapt hebben waar bepaalde ziektes, vermoeidheid en gedrag vandaan kwam. Achteraf ga je reflecteren en valt je een bepaald patroon op.

Kanttekening aan dit verhaal is overigens wel dat ook vanuit Shirley, na de geboorte van de tweeling, er geen aandacht en energie aan ons, mij of onze relatie werd besteed. Het is altijd tweerichtingsverkeer natuurlijk. Anderen zagen het wel, onze moeders zagen iets gebeuren en met name mijn moeder zei meer dan eens op de kinderen te willen passen zodat wij samen wat konden gaan doen. En de moeder van Shirley zag vooral de verandering bij Shirley zelf, en dat heeft ze ook vaker aangegeven.

Wat ik dus eigenlijk had moeten doen na de geboorte van de tweeling was veel meer aandacht en energie in mijn vrouw steken in plaats in van alles daaromheen. Ik had haar opnieuw moeten versieren en verleiden, tijd voor haar alleen vrij moeten maken en eens een leuke spontane date moeten organiseren. Ik had haar meer moeten helpen in het huishouden i.p.v. een weekendje weg te sturen met een vriendin om te laten zien hoeveel ik waardeerde wat ze allemaal voor mij en ons gezin deed. Nog beter had ik mijn schoenen uitgedaan als ze gedweild had, was ze waarschijnlijk blijer mee geweest. Gewoon meer aandacht voor haar en haar gevoelens en eens goed gesprek na zo'n ingrijpende gebeurtenis. Dat je een korte periode even minder tijd voor elkaar hebt, dat kan zeker gebeuren. Al helemaal met zo'n enorme gebeurtenis voor de deur. Maar dat je eigenlijk al 1,5 jaar geen aandacht meer voor elkaar hebt en alleen elkaar steunt, dat kan ook niet. Dan kunnen gevoelens inderdaad verloren gaan.

Ik wil hiermee uiteraard niet zeggen dat ik het eens ben of begrip heb voor het feit dat ze openstaat voor een ander en daar dan ook nog eens bewust een connectie mee aangaat, ondanks dat je in een relatie zit (al 18 jaar) een huis samen hebt en drie kinderen waarvan twee nog niet eens 1 jaar oud zijn. Die beslissing zal ik nooit respecteren of begrijpen en na zo'n lange en grotendeels goede relatie vind ik ook dat ik (veel) meer respect verdiend heb. Die keuze komt ook voor de volle 100% bij haar te liggen. Er is in een situatie van vreemdgaan geen; maar als jij dit, of maar als jij dat. Vreemdgaan doe je voor de volle 100% zelf. Neem jezelf dat ook nooit kwalijk als je (ex)partner dat doet (heeft gedaan). Maar het feit dat onze relatie mede door mij doodgebloed is, dat moet ik zeker erkennen en daar voel ik me ook verantwoordelijk over. Want het stuklopen van een relatie ligt wel aan beide personen. 

Alle reacties op mijn blogs worden naar mijn mail gestuurd en zijn volledig anoniem.
Wil je openbaar reageren? Doe dat dan via onderstaande facebookpagina.