Het besef

Ongeveer een maand lang, nadat mijn vrouw zei te willen scheiden en met iemand anders verder ging, heb ik zitten huilen en zat ik echt in zak en as. Daarna heb ik mezelf herpakt en zelfs weer helemaal opnieuw gevonden. Dat ging gepaard met ontzettend veel gemis. Echter met de dagen die verstreken en het constant overdenken van de situatie, wat wel of wat juist niet gebeurd is, en de vele gesprekken en meningen met en van anderen, komt ook steeds meer het besef wat er allemaal gaande is. In het begin weet je het wel, je snapt het ook, maar je begrijpt en beseft het nog niet. 

Dat klinkt misschien een beetje raar, maar je bent zo emotioneel en het is allemaal zo onwerkelijk dat je het ergens allemaal wel weet, maar het gewoon niet helemaal tot je doordringt. Je hebt ook zoveel vragen in het begin en zoveel onwetendheid en onmacht, dat moet echt even fatsoenlijk bezinken. En ondanks dat ik alles (denk ik) heel goed heb opgepakt, denk ik ook dat ik nog een lange weg te gaan heb. Hoe ga ik om met tegenslagen bij mezelf, met tegenslagen bij mijn ex wat eventueel effect heeft op de kinderen? Hoe sta ik in een nieuwe relatie? Durf ik dan nog steeds de vrijheid te geven die ik mijn ex ook gaf, of wordt ik opeens jaloers en achterdochtig? Ook het feit dat ik nog steeds vaak praat over de scheiding, het vreemdgaan en de situatie nu, zegt me dat ik ergens toch nog iets te verwerken heb, ookal praat ik erover zonder gevoelens. 

Dat onwerkelijke gevoel heb ik overigens nog steeds. De laatste persoon van wie ik dit had verwacht was mijn ex. De keuzes (vreemdgaan, meteen scheiden, meteen samenwonen met een ander, niet nog voor onze relatie willen vechten) en het gedrag nadat we uit elkaar waren, de afstandelijkheid en het keiharde. Van de een op de andere dag is het opeens een heel ander persoon geworden, heel frappant. Ik kan van voor deze periode ook echt niks slechts over haar zeggen. We hebben echt fantastische jaren gehad, waren het nergens over eens maar kwamen er altijd wel uit, hadden iedere dag wel lol samen en hebben 3 geweldige kinderen. Ook nu nog kunnen we om elkaar lachen en gaan we vriendschappelijk met elkaar om. Maar zodra het te gezellig wordt of haar nieuwe partner is erbij of komt ter sprake, slaat het ineens weer om. Ik vind dat zo raar... Al heeft een vrouwelijk persoon in dezelfde situatie me wel heel goed uit kunnen leggen waar dat vandaan komt. Ik snap het nu wel, maar ik begrijp het niet, omdat ik er zelf heel anders in (zou) sta(an). 

Voor mijn eigen gevoel is het gewoon een fase die ze doormaakt. Door de zwangerschap en de bevalling (keizersnede), door de veel te hoge werkdruk en de daarmee gepaarde stress, doordat we in een sleur zijn geraakt en ik haar geen aandacht meer schonk en met name door haar verliefdheid voor een ander, dan is er ook geen ruimte meer voor mij. Of gewoon de combinatie van dit alles. Dat zou ik kunnen begrijpen. Maar nogmaals, dit is mijn gevoel. En dit hele stuk wekt zoveel vragen bij me op, vragen die ik haar gesteld heb maar die ze zelf ook niet kan beantwoorden. Het frustreert mij dan enorm dat je zo snel, zo'n enorme eenzijdige beslissing maakt, zonder daar eerst over te praten en er wat aan te willen doen en hele veel levens volledig op de kop zet en dat je dan niet eens op zoek gaat naar antwoorden op mijn vragen, ook voor jezelf als je ze niet hebt. Die beslissing heeft veel effect op de levens van mensen waar je zielsveel van houd. De levens van je kinderen, van je familie en hechte vrienden en op die van je man waar je al 18 jaar mee samen bent, meer dan de helft van je leven. Het is iets te persoonlijk om daar verder op in te gaan hier, dus dat laat ik dan ook maar achterwege.

Dat onbegrip doet (nog steeds) heel veel pijn maar het besef is er inmiddels wel dat ik daar niks aan kan veranderen en dat ik daar verder geen invloed op heb. Het heeft dus geen nut, en ik heb ook niet meer de behoefte, om daar mijn energie in te steken of mijn gedachtes aan te wijden. Ik parkeer het gewoon ergens in een achterkamertje en wellicht dat ze ooit de antwoorden vind en ze met mij deelt. En misschien dat ook zei zich dan beseft wat er allemaal gebeurd is, waar het vandaan kwam en wat de gevolgen zijn geweest. Ik hoop alleen wel, dat het dan positief heeft uitgepakt en niet dat het een impulsieve beslissing is geweest die helemaal verkeerd uit heeft gepakt. Maar dit stukje besef en het afsluiten ervan is wel heel belangrijk om verder te kunnen denk ik.

Nu ik wat langer alleen ben besef ik me ook wat ik nu eigenlijk echt mis. Ik mis de heel speciale band die ik met mijn ex had en ik weet ook niet of ik dat ooit nog met iemand anders kan hebben. Ik weet ook niet of dat wel nodig is in een relatie eigenlijk. Ze was mijn beste vriend(in), mijn maatje, iemand met wie ik letterlijk alles deelde. Een grote drol die pijn deed aan mijn reet, een discussie op het werk, dat ik een goal maak tijdens een wedstrijd (wat haar verder geen reet interesseerde), zelfs als ik wat was gaan drinken met vrienden en ik sjans had van een andere vrouw, lief en leed werd gedeeld. En iedere dag, zelfs in de meest stressvolle periodes, konden we met elkaar lachen. Maar dit alles kan ik ook met mijn (h)echte vrienden en met sommige familieleden. Echte verliefdheid vol met vlinders in mijn buik heb ik nooit bij haar gevoeld, natuurlijk wel aantrekkingskracht. Is dat misschien een beter gevoel om bij een partner te hebben? Of is het toch die innige vriendschap met aantrekkingskracht die ik met mijn ex had? Ik weet het antwoord (nog) niet, de tijd zal het wel leren, of niet, ook prima.

Als ik nu bij iemand anders ben, mis ik mijn ex niet. Ik vergelijk ook (nog) niet. Ik mis haar pas als ik alleen ben. Alleen naar huis rij van mijn werk, terwijl ik haar dan altijd belde. Als ik alleen op de bank plof na een zware werkdag en even mijn ei kwijt moet, of als de wekker gaat en ik dan altijd nog even tegen haar aan kroop. Dat zijn momenten waarop ik haar mis. Maar mis ik dan haar? Of mis ik iemand? Ik besef me dat het dat laatste is. Als ik iemand anders bel, mis ik haar niet. Als ik met iemand anders een film kijk en we liggen bij elkaar, mis ik haar niet. Als ik me leeg kots tegen vriend over een kutdag, mis ik haar niet. Dat besef, dat je dat ook met iemand anders kan hebben doet me wel goed en geeft hoop voor de toekomst. Alleen nog eens iemand vinden die je aantrekkelijk vind en waar je ook op al die vlakken zo'n klik mee hebt en dan ook nog eens accepteert dat je 3 kleine kinderen hebt, dat wordt wellicht wat lastiger. 

Alle reacties op mijn blogs worden naar mijn mail gestuurd en zijn volledig anoniem.
Wil je openbaar reageren? Doe dat dan via onderstaande facebookpagina.