Emotional damage

Mijn ex-vrouw zei altijd dat ik een robot was. Nooit kon ik ergens om huilen. Een zielige film, een ernstige gebeurtenis, de geboorte van ons eerste zoontje of een overleden familielid. Een traan kon ik er nooit om laten. Een aantal jaar geleden hebben we een korte pauze genomen en toen overleed net een van onze honden. Dat was de eerste keer dat ze mij zag huilen. We hadden toen ongeveer 14 jaar een relatie. Alles werd me even teveel en alles kwam samen. Dat duurde een paar minuten en daarna heb ik wederom geen traan meer gelaten. Ik was weer die robot zonder emotie. Destijds ging mijn leven ook gewoon door. Ik zat op zich redelijk in mijn vel, we gingen samen in therapie en zijn daarna weer jarenlang gelukkig geweest door de handvaten die we gekregen hadden.

Hoe anders was het deze keer. Wekenlang heb ik aan één stuk door gehuild. Nog nooit heb ik zoveel tranen gelaten. Jankend kwam ik om 6 uur aan op kantoor omdat ik toch niet kon slapen. Jankend ging ik om 7 uur weer naar huis omdat ik alleen maar kon huilen voor mijn scherm en niks gedaan kreeg. Ik was een emotioneel wrak.  

Ik had nu een relatie van 18 jaar en inmiddels hebben we 3 kinderen. Na onze eerste zoon is er na 7 jaar nog een tweeling bijgekomen, ook beide jongens. Alles was me weer teveel. Ik had zoveel gedachtes, zoveel gevoelens, ik kon er niet mee omgaan. Normaal ben ik heel rationeel en zakelijk, nu was ik alleen maar emotioneel en emotie is dan geen goede raadgever. Mijn vrouw was niet alleen mijn vrouw en de moeder van mijn kinderen, maar ook mijn beste vriend(in). Ik deelde altijd alles met haar. De leuke dingen, de minder leuke dingen, problemen op het werk, noem maar op. Uit automatisme ging ik ook nu alles met haar delen, maar het ging nu niet over werk of over anderen, het ging nu over haar of over haar nieuwe vriend. Ik raad jullie aan, doe dit NOOIT!!! Dat is echt mijn grootste fout geweest in dit hele proces. Hoewel goed bedoelt en altijd vanuit mijn gevoelens en gedachtes gesproken, dit heeft alles veel moeilijker gemaakt dan nodig was. Ik was namelijk net een borderliner. Het ene moment was ik boos en kreeg ze een kwaad bericht, het andere moment miste ik haar enorm en vroeg ik of ze niet bij me kwam liggen en een uurtje later was ik verdrietig en kwam ze me troosten. Tijdens het troosten zegt ze één verkeerd woord en Rinaldo schiet meteen volledig uit zijn slof. Alsof je schizofrenie hebt, echt waar. 

Als tip kan ik twee dingen meegeven. Of sluit alles samen rustig af maar spreek af dat die nieuwe vlam dan wel volledig buitenspel staat die periode. Want samen afsluiten terwijl er een derde bij is, werkt gewoon niet. Je bent jaloers of je het nu wilt of niet en die ander zal dat net zo ervaren. Zijn/haar nieuwe vriend/vriendin zit nog met zijn/haar ex in huis. Die gaat ook dingen zeggen uit zijn/haar perspectief en dat zal meestal niet een positieve uitwerking op de omgang tussen jullie. En omdat ze verliefd zijn wordt veel natuurlijk als zoete koek aangenomen zonder even erover na te denken of te bedenken waarom en van waaruit die reactie komt. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar wat ik lees, hoor en meemaak, is dit een beetje de standaard. Voor de meeste zal dit dus niet werken.

Probeer dan maar zoveel mogelijk afstand te nemen. Ga niet appen, bellen of weet ik het wat. Ik heb daar zeker een maand voor nodig gehad maar het heeft me geweldig goed gedaan. Zo kon ik alles rustig verwerken zonder dat de ander daar last van had en hebben we uiteindelijk toch een goed contact waar nodig. Ik heb ook heel duidelijk mijn grenzen aangegeven en aangegeven hoe ik verwacht met elkaar om te gaan. Mijn emoties kreeg ik mede hierdoor veel beter onder controle.

 Nu pas, twee maanden later, begin ik me langzaam te beseffen wat het allemaal met me deed en nog steeds doet. En besef ik me ook pas waarom ik zo boos werd. Dat heeft me heel veel gepieker gekost kan ik je vertellen. Uiteindelijk moet ik gewoon constateren dat heel veel voort komt uit boosheid, onbegrip en jaloezie. Mijn vrouw loopt immers gewoon met een andere man rond. Ik kan dat ook nu nog steeds niet accepteren. Al helemaal niet de manier waarop het is gebeurd. Laat staan als je het net hoort. Zelfs nu ik erover schrijf bekruipt me weer een gevoel van woede. Ik ga dan ook maar stoppen voordat ik een emotionele tekst ga schrijven. Ook dat heb ik moeten leren.