Alleenstaande vader

Tsja waar moet ik dit verhaal beginnen. Ik heb de neiging meteen van de hak op de tak te springen en er is zoveel dat ik wil vertellen. Laat ik even simpel beginnen. Het is heel vreemd om jezelf opeens een alleenstaande vader te noemen. Soms best confronterend ook. Zeker tegenover mensen die je lang niet hebt gezien en die niet anders weten dan dat mijn ex en ik bij elkaar waren. We waren immers al 18 jaar een koppel, dus de meeste mensen kennen ons alleen samen. Ze smeken je bijna met hun blik om uitleg, want hoe is het mogelijk... En de eerstvolgende is natuurlijk, hoe doe je dat dan met de kinderen?

Ja hoe doe je dat met de kinderen.. Ik ben heel blij als ze komen en geniet van de streken, het kattenkwaad en het spelen maar ik ben ook wel blij als ze in bed liggen en ik even bij kan komen. Wel echt maar even want Alessio gaat pas om 20.30u naar bed en daarna kan ik nog wat poetsen, opruimen of even lekker douchen ofzo. Dus die week met de kinderen is echt gigantisch druk. Moet ik wel meteen erbij zeggen dat de moeder van mijn ex en mijn eigen moeder, buiten dat ze op de kinderen passen, ook wat helpen in het huishouden. Enfin, het is dus enorm druk met 3 kinderen en vooral met die twee kleine (b)engeltjes. En soms, vooral als je ze dagen achter elkaar echt de hele dag hebt zoals in vakanties, zit ik ook echt wel met mijn handen in mijn haren. Jaja, ik hoor het jullie al denken, welke haren?? Maar volgens mij heb ik nog altijd twee gezonde handen en benen, kan ik koken en heb ik een meer dan gezond verstand. Dus waarom zou ik dat niet kunnen?

We hebben het regelmatig over vooroordelen tegenwoordig. Maar de verbazing van mensen dat ik als man in mijn uppie zorg voor 3 kinderen, fulltime werk, hobbies heb en ook nog het huishouden doe is echt bizar. Ik wordt soms nog net niet op schouders weggedragen en anderen kijken heel bedenkelijk alsof ze willen zeggen, ik zou weleens binnen willen kijken hoe dat daar dan uitziet, zal wel een bende zijn! Maar al die alleenstaande moeders dan?? Die doen toch precies hetzelfde?? Of is dat dan makkelijker omdat ze minder ontwikkelt zijn omdat uit dat gaatje geen piemeltje gegroeid is? Grapje natuurlijk. Ja maar dat is anders!, hoor je dan. Nee er is helemaal niks anders. Ik sta toch ook niet te juichen als een vrouw een keer een auto fatsoenlijk inparkeert. De complimentjes zijn leuk, maar de verbazing over het feit dat ik dat als man kan, laat die maar achtewege hoor.

Maar weet je wat eigenlijk wel heel grappig is? Dat ik alles op mijn eigen "mannelijke' manier doe. Jaha, want wat jullie (90% van mijn lezers is vrouw) doen, dat kan ik niet. Ik kan niet het water opzetten, de was aanzetten, een luier verschonen, Snel groenten snijden, andere luier verschonen, vlees in de pan doen, kinderen aan het spelen zetten, het vlees omdraaien, de was in de droger doen, het eten klaarzetten, een scheet op de gang laten, iedereen aan tafel roepen, het eten op tafel zetten, tijdens het afkoelen alvast opruimen. Dat gaat er niet in bij mij die chaos. Ik bereid alles voor en zet alles alvast klaar, check. Ik verschoon de kinderen en geef ze iets te spelen, check. Ik zet eten op, check. Ik doe de was, check. Zit 20 min te poepen totdat Google zegt dat het eten klaar is, check. Ik dek de tafel, check. Niks door elkaar, alles stap voor stap. Zo ook in de ochtend. Net zoals op mijn werk alles in structuur gegoten en gestandaardiseerd. Echt een geoliede supply chain zeg ik je. Opstaan en mezelf verzorgen. Alessio uit bed roepen. Zorgen dat Alessio en ik allebei gegeten hebben en Alessio helemaal klaar is voor school. Dan pas ga ik de jongens uit bed halen, verzorgen en te eten geven. Ik ben klaar, Alessio is klaar dus niks om me zorgen over te maken. Zijn we op tijd breng ik Alessio met de jongens naar school en dan gaan de jongens naar het KDV. Is het wat later, gaat Alessio zelf naar school en ik met de jongens meteen naar het KDV. Er is nog nooit iemand te laat gekomen ergens. Een heel andere manier dus dan die 50 dingen die vrouwen tegelijk doen, maar uiteindelijk met hetzelfde resultaat. En gelukkig hoef ik op de oppasdagen de jongens in de ochtend niet te doen, dan mogen ze lekker uitslapen en heb ik iets meer tijd voor Alessio.

Een heel karwei dus in je uppie, zeker waar. Alleen zijn er zoveel mooie mensjes die dat doen. Mannen, vrouwen en zelfs tieners die het voor elkaar krijgen. En natuurlijk ben ik er trots op. Een bovengemiddelde baan, tijd voor hobbies, een eigen woning - die er zeker niet bij iedere alleenstaande ouder zo uitziet als bij mij - en om de week de zorg over drie fantastische kinderen. Daar is nu nog Dobby de puppie bijgekomen. Maar aan de andere kant heb ik daarna ook een week voor mezelf. Er zijn vast nog dingen die ik aan het begin van dit verhaal had willen vertellen en die ik vergeten ben, maar het verhaal is al lang genoeg. 

Ik zeg Aufwiederschnitzel.

Alle reacties op mijn blogs worden naar mijn mail gestuurd en zijn volledig anoniem.
Wil je openbaar reageren? Doe dat dan via onderstaande facebookpagina.